Prego, Prego (dag 2)

Aan de Italianen ligt het niet, het is de hele dag Prego, Prego als ze me tegenkomen. Zelfs de mamma in Chio Chio is vriendelijk. Ze vraagt zich af hoe ik het verzin om naar Istanbul te fietsen, het is toch wel voor een goed doel. Ja zeker, ik zelf!  Ook op de weg wordt er flink getoeterd. Waarschuwen bij inhalen van achter, groeten van voor en zeker die van verbazing, wat doet die op de provinciale weg. Wat ze met hun vriendelijkheid niet kunnen voorkomen is dat het weer een groot deel van de dag regent en niet weinig ook. Samen met de daglengte (130 km), het feit dat  alle drie de geplande b&b gesloten waren en weer een alpentoppen van 1450 m klimmen was het een loodzware dag.De prachtige Italiaanse dorp op de west-rand van de Appenijnen zie ik niet meer, ik noem ze puistenkoppen. Ze liggen allemaal 300 m hoger dan de omgeving en de weg gaat (je snapt het al) meestal boven langs. Het heeft volgens mijn iets met de Noormannen te maken. Je ziet hier in ieder geval niemand fietsen. Voor het prachtige klooster gewijd aan Benedictus had ik noch tijd noch fut. Maar Ik zat dus nog zonder kamer dus! Benedictus helpt, hij stuurt me een behulpzame Italiaan, die naar veel bellen een b&b regelt midden in de stad. Je kunt hier blijkbaar iet zomaar aan komen fietsen. Ik versta ze niet maar aan de Italianen ligt het niet vandaag. De voldoening dat ik mijn doel vandaag weer heb bereikt is groot. Hopelijk morgen iets meer genieten.