Autosnelwegdag (dag 18)

Vandaag werd de topper. Ik kwam tot diepe overdenkingen. 125 km autosnelweg (geen meter gelogen) met oostenwind 5 recht op de neus. En nog 1300 stijgingsmeters. Ik kreeg medelijden met die Romeinse soldaten, slaven en handelaren die de route te voet moesten doen. Ik voelde me verwant, blij met elk straaltje water uit de berg, maar vooral de blikjes cola bij de benzinepomp. Er is geen alternatief voor de autobahn zoals de Turken zeggen in goed verstaanbaar Engels. Eigenlijk stond het doel alleen maar voorop vandaag. Morgen Istanbul halen. De via Egnatia is geworden was het altijd was. Geen mythische route maar gewoon een weg. Het heeft iets ritmisch, iets verslavends, elke dag weer op een andere plek uitkomen, niet om er te zijn, maar om in de ochtend er weer uitgerust van weg te gaan. Het mooie is dat de omgeving veranderd, de mensen, de steden, het landschap. Je krijgt het zoals het is, het meeste niet mooi en zeker geen vakantiebestemming. Nederland dat is mooi. En hier af en toe, maar vooral dor en vuil. Regelmatig geven mensen onderweg aan dit ook te willen, wat ik doe, maar de meeste zijn alleen verbaast. En vol bewondering, ik heb vandaag zeker honderd bewonderaars gehad die me vooruit toeterden, of bravo roepen. De meesten beseffen pas wat er langs komt als ik al weer weg ben. Dat geldt gelukkig ook voor die rothonden, vandaag had ik er eentje te pakken. Of heel hard doorfietsen, of terug blaffen en hopen dat ze niet bijten. Gisteren had ik in Kesan Turkse gaarkeuken, vandaag lekkere vis in de haven van Marmara ereglisi. Ik heb het deze reis nog niet echt slecht getroffen met mijn gastheren.